Werknemer in Ziektewet heeft verhoogd risico op schulden
Werknemers met een Ziektewetuitkering hebben een hoger risico op schulden dan mensen met andere uitkeringen. Dit blijkt uit onderzoek van Universiteit Utrecht, UWV en Epsilon Research. De onderzoekers signaleren dat deze werknemers te maken hebben met samenhangende en elkaar versterkende kwetsbaarheden, maar onvoldoende als risicogroep in beeld zijn bij beleidsmakers.
Volgens een artikel van de onderzoekers in Economievakblad ESB hebben personen met een Ziektewetuitkering vaak te maken met samenhangende en elkaar versterkende kwetsbaarheden. Ze hebben problemen op het gebied van gezondheid, kennen geringe werkzekerheid en hebben onzekere financiën. Deze combinatie zorgt voor een hoger risico op schulden dan bij personen met andere UWV-uitkeringen. Toch zijn de werknemers in kwestie bij beleidsmakers niet scherp in beeld als een afzonderlijke risicogroep. Hierdoor ontbreekt het aan gericht beleid om te voorkomen dat zij financieel in de problemen komen.
Diversiteit populatie maakt groep lastig te analyseren
De reden voor deze situatie is volgens de onderzoekers dat de Ziektewetpopulatie zeer divers is. Hij omvat werknemers die ziek uit dienst gaan, uitzendkrachten, flexwerkers, werknemers met een no-riskpolis, zieke WW’ers, werkende vrouwen die ziek zijn door zwangerschap en/of bevalling en personen die ziek worden door orgaandonatie. Door deze complexe samenstelling wordt de groep in analyses vaak niet goed in kaart gebracht en maar zelden apart onderzocht. In de praktijk voegen onderzoekers deze werknemers vaak samen met de grotere groep mensen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering.
Ondersteuning faalt door gebrek aan samenhang
Het gevolg is dat er maar zeer beperkt inzicht bestaat in de financiële positie van werknemers met een Ziektewetuitkering en in de achtergronden van hun schuldenproblematiek. Voor zover hier wel kennis over beschikbaar is, gaat het om zeer gefragmenteerde gegevens. Hierdoor kijken uitvoerders en beleidsmakers vrijwel nooit naar deze groep als een subcategorie met specifieke kwetsbaarheden en behoeften. Terwijl effectieve ondersteuning van deze werknemers juist vraagt om goede afstemming tussen uiteenlopende beleidsvelden en uitvoerders zoals UWV, zorgverzekeraars en gemeenten. Nu is de hulp volgens de onderzoekers bij gebrek aan samenhang en coördinatie vaak niet effectief.
Meer weten?
